"Juf, waar ben je?" Een verhaal van moed, liefde en afscheid in het klaslokaal

Inge haar inspirerende reis van onderwijs naar openheid over ziekte en verlies, ondersteund door de liefde en inzichten van haar naasten.

In een rustig koffiezaakje in Amsterdam, verlicht door zachte schemerlampen, zit Inge, naast haar zitten haar partner Peter en broer Joris. Ze straalt een warmte en kracht uit die je niet direct zou associëren met iemand die een zware diagnose heeft gekregen.

Van klaslokaal tot kinderboek

Inge, in de lokale gemeenschap in Mechelen beter bekend als juf Inge, heeft een leven gewijd aan het onderwijzen van kleuters. “Ik geef nu les aan de kinderen van mijn vroegere leerlingen,” vertelt ze met een mengeling van trots en nostalgie. Maar achter die warme glimlach schuilt een verhaal van moed en confrontatie met de realiteit. In februari kreeg ze de diagnose van ongeneeslijke pancreaskanker.

Toen Inge hoorde dat ze ziek was, wist ze niet wat ze moest verwachten. “In het begin was alles zo onzeker, vooral omdat we niet wisten of de chemo zou helpen,” zegt ze. De eerste weken waren zwaar. Ze had veel pijn en vroeg zich af of het wel zin had om door te gaan.

Maar in plaats van alles voor zichzelf te houden, besloot Inge om erover te praten. Ze vertelde haar vrienden wat er aan de hand was en vroeg hen om vragen te stellen. “We wilden dat iedereen wist wat er speelde,” legt ze uit. Ook op haar werk vertelde ze wat er aan de hand was. Veel collega’s en zelfs ouders van vroegere leerlingen kwamen naar haar toe om te praten. Door erover te praten, voelde Inge zich beter en minder alleen.

De impact van dit nieuws was enorm. Niet alleen voor haar persoonlijk of haar geliefden, maar ook voor haar ‘kleuters’.
Ze vroeg zich af: “Zullen ze me missen?” Maar in plaats van zich over te geven aan verdriet, vond Inge inspiratie in een kinderboek, geschreven door een moeder van één van haar leerlingen, Eva Hadermann. Het boek beschrijft hoe ‘moemoe’, de oma, naar de maan reist, een liefdevolle fantasie die troost biedt aan een rouwend kind.

Dit verhaal inspireerde Inge om haar eigen verhaal te schrijven, een verhaal waarin ze op een speelse en vlotte manier in rijmvorm afscheid neemt van haar kleuters en hen geruststelt.
Het verhaal bestaat uit twee delen: in het ene deel nemen de kleuters afscheid van Inge, beseffend dat ze haar stem en verhalen zullen missen. In het andere deel drukt Inge uit wat ze zal missen en wat ze betreurt niet langer te kunnen doen met de kleuters. Het verhaal eindigt met een geruststellend beeld: Inge die bij ‘moemoe’ op bezoek gaat voor een kopje koffie. “Dit moment toont aan dat het oké is,” licht ze toe.

Schrijven bleek voor Inge een manier om emotioneel te ontladen. “Het schrijven heeft me geholpen om enige rust te vinden in deze turbulente tijd,” zegt ze. “Het neemt het verdriet niet weg, maar het helpt wel.” Haar doel is niet alleen om haar eigen verhaal te vertellen, maar ook om het concept van rouw te normaliseren en bespreekbaar te maken. “Rouw is niet alleen verbonden aan de dood. Je kunt rouwen om het verlies van haar, een droom, een baan, of zelfs een relatie,” legt ze uit.

Samen met Eva en Jan, twee getalenteerde individuen, werkte Inge aan een boek dat haar ervaringen en gevoelens weerspiegelt. Jan, wiens vrouw borstkanker heeft gehad, zegt dat dit project het meest emotionele is waaraan hij ooit heeft gewerkt. Inge’s openheid en eerlijkheid hebben een diepe indruk op hen gemaakt.

Met liefde en openheid: Hoe juf Inge haar verhaal deelde

Maar hoe leg je aan kleuters uit dat hun geliefde juf ziek is? Dat ze kanker heeft? Inge koos voor openheid. Ze gebruikte een collage om op een kindvriendelijke manier uit te leggen wat er in haar lichaam gebeurde. De reacties van de kinderen waren puur en oprecht, variërend van begrip tot onschuldige nieuwsgierigheid. “Kleuters blijven positief,” zegt ze met een glimlach.

Tijdens de maanden van haar ziekte bracht Inge enkele keren een bezoek aan de klas. Ze introduceerde ‘De troost pop’, een kleine knuffel met een rits waarin kleuters hun zorgen konden opbergen en mee naar bed konden nemen. Deze knuffel speelt ook een rol in haar verhaal. Bij elk klasbezoek vroeg Inge de kinderen om de troostpop mee te nemen. Ze deelde kusjes uit, en sommige kleuters haastten zich om de rits te sluiten, alsof ze de kusjes wilden bewaren.
De reacties waren divers, aangezien elk kind uniek is. Inge nam de verantwoordelijkheid op zich om de kleuters te vertellen over haar kanker en wat een tumor is. De ouders werden op de hoogte gebracht, zodat ze begrepen waarom hun kinderen mogelijk emotioneel reageerden na haar bezoek.

Joris, de broer van Inge, denkt terug aan het moment waarop hij het verontrustende nieuws vernam. “Toen Inge me belde, had ik net een koorrepetitie achter de rug,” vertelt hij met een brok in zijn keel. “Het was een moment van ongeloof, zeker omdat we al eerder onze vader aan deze ziekte verloren hadden” herinnert hij zich. Maar ondanks de pijn en het verdriet hebben ze elkaar gevonden in steun en begrip.

Peter, de partner van Inge, beaamt dit gevoel. “Inge is ongelooflijk veerkrachtig,” merkt hij op. “Ze heeft ons allemaal begeleid in het accepteren van deze harde realiteit.” Hij prijst Inge voor haar openheid over haar ziekte, die vaak onzichtbaar is. Ze is eerlijk over haar lichamelijke klachten, zoals de tintelingen in haar handen en voeten, en haar behoefte aan rust.

Zelfs tijdens een stadswandeling wijst ze op mooie kapsels die ze ziet, een subtiele knipoog naar haar eigen haarverlies. Dankzij haar transparantie kunnen de mensen om haar heen hun eigen emoties beter begrijpen en verwerken.

"Samen maken wij verlies en rouw bespreekbaar"

Inge’s boek is niet zomaar een verhaal. Het is een hulpmiddel, een manier om het gesprek over ziekte en dood te starten, zowel voor kinderen als volwassenen.

“We moeten eerlijk zijn tegen kinderen,” benadrukt ze. “Ze voelen spanning en verlies. Door open te zijn, kunnen we ze helpen deze gevoelens te begrijpen en te verwerken.”

Haar advies aan anderen in een soortgelijke situatie is duidelijk: “Zoek naar openheid en zoek naar de handvatten die voor jou nuttig zijn.” Ze benadrukt het belang van het erkennen van alle vormen van verlies en verdriet, zelfs de schijnbaar kleine dingen zoals het verliezen van een knuffel als kind.

Inge’s verhaal is er een van kracht en veerkracht, ondersteund door de liefde en inzichten van haar naasten. Ze hoopt dat haar boek een verschil kan maken.
“Rouw is een natuurlijk onderdeel van het leven,” zegt ze. “Laten we het bespreekbaar maken.”

Het boek 'Juf, waar ben je?'

Is te bestellen via hun eigen website. Een deel van opbrengst gaat naar goede doelen die Inge dicht aan het hart liggen.

Klik Hier